6 rozdział

-Ide na spacer- poinformowałam brata i wyszłam z pokoju.

-Nina! Zaczekaj.- zatrzymałam się i odwróciłam na pięcie. –Andreas pójdzie z Tobą.

-Czemu? –podniosłam brew.

-Booo. No wiesz czemu.

-Właśnie nie wiem i chciałabym się dowiedzieć – oparłam ręce na biodrach.

-Boję się o Ciebie. Nie ufam Peterowi. Zrozum.

-Rozumiem. Gdzie jest Andi? – uśmiechnęłam się na samą myśl o tym przystojnym śmieszku.

-Czeka na dole. –odwróciłam się i zamknęłam za sobą drzwi. Niemiec czekał na mnie przed budynkiem. –Hej –przytuliłam się do niego.

-Cześć. Ładnie wyglądasz. –uśmiechnął się tym swoim bajeranckim uśmieszkiem. Ruszyliśmy przed siebie. –Wiesz może czemu Kamil poprosił mnie, żebym poszedł z Tobą?

-Bo się o mnie boi, ale jeżeli nie chcesz iść to nie musisz.

-Nie. Ja chcę. Nawet na koniec świata. – podniósł dumnie głowę.

-Ale słodzisz.

-Czemu się boi? –zapytał.

-Nie tylko on. Ja też się boje sama gdzieś chodzić. –spuściłam wzrok.

-To czemu chciałaś iść sama?

-Myślałam, żeby poprosić Ciebie albo Macka, ale Kamil mnie uprzedził.

-Peter chciał z tobą iść –spojrzałam na niego wystraszona – ale Kamil go spławił.

-To dobrze. – odetchnęłam.

-A czemu? –dopytywał. Milczałam. – Nie ufasz mi – stanął.

-Nie, Andi. –zaczęłam – Znaczy się. Tak. Ufam Ci, ale to jest poważna sprawa.

-Czyli uważasz, że jestem niedojrzały?! –wpatrywał się we mnie. Skrzyżował ręce na torsie.

-Andreas. Przestań. – spojrzałam na niego z wyrzutem.

-Za kogo ty mnie masz?! –spojrzał poważnie.

-Za przyjaciela – odpowiedziałam stanowczo, ale troche mi to nie wyszło, bo załamał mi się głos.

-Coś Ci chyba nie wierze. Bo gdybyś mnie tak traktowała to nie miałabyś przede mną tajemnic. Nie ufasz mi. I nie kłam, bo słabo Ci to wychodzi. Powiedz, że nie chcesz się ze mną zadawać – mówił patrząc ze złością w moje oczy.

-Wellinger! Uspokój się! – do oczy napłynęły mi łzy.

-Mówię prawde

-Przestań! –krzyknęłam. Podeszłam do niego. Nadal patrzył na mnie wrogo. Położyłam dłonie na jego skrzyżowanych rękach. –Przepraszam. Miałam trudny okres. Oddaliliśmy się. Powiem Ci wszystko. –wtuliłam głowę w jego tors. Objął mnie w talii. – Przepraszam. –wyłkałam.

-To ja przepraszam. Przesadziłem. – wiedziałam, że zabolą go moje łzy. Oderwaliśmy się od siebie.

-Dobrze, że mi to powiedziałeś, bo ja nie widziałam swoich błędów. –znów mnie  przytulił. Usiedliśmy na ławce.

-Kamil nie chciał mnie puścić, bo ostatnim razem jak poszłam sama to o mało nie zostałam. -wzięłam głęboki oddech – zgwałcona. –zrobił wielkie oczy- Prevc. On miał zamiar to zrobić.

-Żartujesz sobie?! –zaczął się śmiać. –Prevc?!

-Tak myślałam, że nie uwierzysz.

-Nie, po prostu się zdziwiłem –spoważniał. –Zawsze sprawia wrażenie nieudacznika. –położyłam mu głowę na ramieniu.

-Chcę się na nim zemścić i będę udawać, że chcę z nim być, ale finału jeszcze nie wymyśliłam.

-Nie łatwiej by było obić mu buźke? – zapytał, a ja spojrzałam na niego z politowaniem.

-To jest zbyt proste.

-Nie rozumiem.

-Nie musisz. Kamil też nie rozumie. On też by go pobił i miałby z głowy.

-No bo to jest najprostsze.

-Ale jest wielkie prawdopodobieństwo, że by się nie wystraszył.

-Nie kapuje.

-Co ty taki nie kumaty, ostatnio? Zakochałeś się? – spojrzał na mnie.

-Nie. Nie żartuj sobie ze mnie. –oburzył się.

-Nie żartuje. Stwierdzam fakty. Zdezorientowany jesteś ostatnio.

-Bo coś mi od jakiegoś czasu nie wychodzi skakanie. Zawalam zawody.

-Każdy ma czasami gorszy czas.

-Ale ja mam go już dość długo.

-Może na prawdę się zakochałeś –podniosłam brew.

-Nina. To nie jest śmieszne. –odwrócił głowe.

-Ale ja nie żartuje. Podobno jestem twoją przyjaciółką. Pochwal się. Kto to jest? –szturchnęłam go.

-Znam ją od dość dawna. Jest w twoim wieku. Jest ładna i sympatyczna.

-Ty, bo robie się zazdrosna.

-Nie musisz, bo i tak nic z tego nie będzie.

-Boooo…

-Bo.. ta dziewczyna chwilowo nie szuka chłopaka.

-Ale zawsze możesz spróbować.

-Na razie nie.

-A jak nazywa się ta dziewczyna?

-Nie powiem Ci.

-No Andi. Proszę, proszę, proszę.

-Nie i już!

-Adnreaass. Plisssss. –przylizywałam się.

-Nie. Nina nie proś więcej. –wstał i zaczął iść w kierunku hotelu.

-Przepraszam jestem ciekawska. – dogoniłam go. – Wymagałeś ode mnie szczerości to się nie dziw, że ja też tego chce.

-Nie powiem Ci, bo nie będziesz  ze mną rozmawiać.

-Wellinger. No powiedz Mii. –stanął dopiero przed drzwiami hotelu.

-No dobra, ale musisz mi obiecać, że mimo wszystko będziesz ze mną rozmawiać.

-Spoko. No to mów.

-Ta dziewczyna to ty. –szepnął mi na ucho i uciekł.

******************************************************************************

 Czytacie- Komentujecie

3 komentarze - następny rozdział.

Rozdział dedykuje Pani Barnesowej :3 i pozostawiam Was z Andim :**

(AAAAAAA!!! ZGON <3)