3 rozdział

>>Peter<<

Nie spodziewałem się z jej strony takiego zachowania.

-Triumf- podszedłem do Jurija.

-Udało Ci się ją ujarzmić?! – zapytał zaskoczony.

-Tak. I to do tego zaczęła mówić o dojrzeniu do związku.

-No, no. To, żeś ją nieźle zauroczył. Naiwna. – zaczęliśmy się śmiać.

>>Nina<<

-O czym spiskowaliście z Kamilem?  -zapytała Ewa w drodze na skocznie.

-O mamie. Próbowałam się dowiedzieć czegoś, ale jak zwykle stwierdził, że jeszcze nie czas – improwizowałam.

-Ja uważam, że powinni Ci powiedzieć. – podłapała temat.

-A ty znasz prawde? –spojrzałam na nią.

-Tak.

-To czemu mi nie powiedziałaś?! –zbulwersowałam się.

-Bo nie mogłam. Sama mama mi nie pozwoliła. Powiedziała, żeby prawde powiedział Ci Kamil jak sam do tego dorośnie.

-Do czego dorośnie?

-Do prawdy.

-To niech w końcu dojrzeje, bo ja chcę już znać prawdę.

-Porozmawiaj z nim, ale w domu. – tym zdaniem dała mi do zrozumienia, że kończymy temat.

Home, sweet home.

Rzucam moje zmęczone ciało na łóżko. Pachnące płynem do płukania i proszkiem. Wtulam się w Milke. Ta z kolei pachnie moimi perfumami i w ogóle mną. Lubie wyjazdy, ale są męczące, a ten był wyjątkowo męczący. Bardziej lubie moje łóżko i dom. Nie jest on za duży, ale na naszą trójke wystarcza. Mój pokój zatrzymał się w czasie, kiedy miałam 8 lat. Wtedy uwielbiałam księżniczki, kolor różowy i sukienki. Na ścianach widnieją naklejki z księżniczkami Disneya i antyrama z moimi zdjęciami w ich strojach. Pamiętam jak miałam łóżko w kształcie zamku, ale na szczęście zostało wyniesione. I tak rozglądając się po pokoju postanowiłam zrobić w nim remont.

-Kamil! – krzyknęłam w celu przywołania pana domu.

-Co chcesz? –wpadł do pokoju.

-Poproszę zgodę na remont.

-Już myślałem, że zawsze będziesz chciała mieszkać w tym różowiastym pokoju z księżniczkami. – uśmiechnął się. Ewa stanęła za nim.

-A masz coś do różowego i księżniczek?!

-Nie, ale wiesz. Ośmiu lat już nie masz.

-A jak chcesz go pomalować? –wtrąciła Ewa.

-Jeszcze nie wiem, ale na pewno nie na różowo. – westchnęłam.

-To się namyśl i zgłoś do mnie. – wyszli z mojego pokoju. Postanowiłam remont pokoju zostawić na wakacje. Będę mieć więcej czasu, a Kamil tym bardziej. Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk przychodzącego SMS’a:

Peter: Cześć, Miśku. Co tam u Ciebie? Jak podróż? (Miśku?! No coments)

Ja: Hej. Dobrze. A u Cb?

Peter: Smutno :c  i nudno.

Ja: Czemuż?

Peter: Bo Ciebie nie ma. (Przeczytałam ta wiadomość z 10 razy i nie wiedziałam co mam odpisać. Moje myśli przerwał SMS od Prevca )

Peter: Przepraszam nie chciałem.

Ja: Spoko. Nic się nie stało. Też mi Cb brakuje.

P: To może się spotkamy.

J: To zależy czy mnie Kamil gdzieś puści. Do osiemnastki jestem od niego zależna.

P: To już niedługo. Ja do Ciebie przyjadę. Jeżeli Kamil pozwoli.

J: Pozwoli :D

P: To jeszcze zadzwonie. Na razie.

J: Pa.

I na tym skończyliśmy smsową rozmowe. Głupio czuje się z tym udawaniem. Nigdy w życiu tyle nie kłamałam! Chciałabym to jak najszybciej skończyć, ale muszę najpierw zrealizować plan.

>>Peter<<

-Umówiłem się z Niną- po rozmowie z dziewczyną zadzwoniłem do Jurija.

-To super. Co masz zamiar zrobić? – zapytał kolega.

-Jak się uda to.. – przerwał mi.

-Hej, hej! Spokojnie. Nie zapędzaj się. Najpierw masz ją do siebie przekonać. Niech wejdzie w faze zauroczenia. Wtedy zrobi dla Ciebie wszystko. Nawet da się rozdziewiczyć. – uśmiechnąłem się do siebie. –Poczekaj. Mamy czas.

-Wiem, ale mam swoje potrzeby.

-Załatwię Ci laske. Będzie Cię zaspokajać, ale Nina się o niej nie dowie. – zaproponował.

-Hmm…. Kuszące.

>>Kamil<<

Zastanawiałem się nad powiedzeniem Ninie prawdy. Tyle lat próbowałem do tego dojrzeć. Uważam też, że ona jest jeszcze za młoda. Z zamyślenia wyrwał mnie głos siostry:

-Gdzie Ewa? –usiadła koło mnie podwijając nogi do brody.

-Pojechała do swoich rodziców.- spojrzałem na 17-letnią już dziewczynę. Ona ma już 17 lat?! Dopiero teraz zauważyłem, że ona jest już prawie dorosła. Moja mała Ninka. Pamiętam jak się urodziła. Miałem 10 lat. Byłem taki dumny, że mam młodszą siostre. Pamiętam jak brałem ją na ręce. Tak delikatnie, żeby nie zrobić jej krzywdy. Pamiętam tez jak była już starsza i mnie denerwowała. Zmuszała do zabawy.

-Kamil. Choć na herbatkę. Panna Pusia zaprasza. –mówiła ciągnąc mnie za rękaw.

-Nie mogę teraz. Ja w porównaniu do Ciebie chodzę do szkoły.

-Ale tylko herbatkę wypijesz. –męczyła 4-letnia Nina.

-Nie mogę!- wyrwałem rękę. W jej oczach pojawiły się łzy.- Przepraszam. Nie chciałem. – przytuliłem ją. –To gdzie ta herbatka? – na jej twarzy pojawił się banan.

-Do kogo się tak uśmiechasz? –zapytała. Powrót do rzeczywistości.

-Wspominałem jak Panna Pusia zapraszała na herbatkę. –uśmiechnęła się szeroko.

-Nigdy nie chciałeś do niej przyjść.

-Ale ty brałaś mnie na litość –zrobiła obrażoną minę – Co tam?

-Peter chce się spotkać. –wcisnęła nos między nogi.

-A Ty chcesz? –zapytałem.

-Nie wiem. Z jednej strony chcę go ukarać, a z drugiej jest mi go żal.

-Tylko się nad nim nie lituj. Proszę Cię.

-Nie, ale będzie mi trudno go ukarać – zamilkła, a ja znów powróciłem do swoich wspominków.

-Kamiś. Czemu rodzice wyjechali? –zapytał 9-letnia Nina.

-Bo musieli – Pamiętam jak nie potrafiłem z nią o tym rozmawiać. Nie wiedziałem co mam powiedzieć.

-Kamiś. –usłyszałem znów głos siostry.

-Tak?- nadal siedziałem w wspomnieniach.

-Czemu rodzice wyjechali? –dopiero teraz zauważyłem, że to teraźniejsza Nina o to zapytała.

-Oni nie wyjechali.

-Mama to wiem, ale tata? –dopytywała.

-Chodź na spacer. –wstaliśmy i wyszliśmy z domu.

-Gdzie idziemy?- zapytała, łapiąc mnie za rękę. Ludzie mogliby pomyśleć, że jesteśmy parą, ale my jesteśmy zwykłym rodzeństwem.

-Do mamy. Razem z nią będzie mi łatwiej wszystko Ci opowiedzieć.

*******************************************************************

Czytacie-Komentujecie-Motywacja

3 komentarze-następny rozdział

Pozostawiam Wam tym razem 12-letniego Kamila Stocha :)