4 rozdział

>>Nina<<

Po dojściu na cmentarz kupiliśmy znicz i zapaliliśmy go na grobie mamy.

-Czemu oni od nas odeszli? –miałam w oczach łzy. Usiedliśmy na ławce.

-Mama, bo nas kochała, a tato…

-Aaa tato.. –naciskałam

Zawsze myślałam, że tato wyjechał, bo nie radził sobie ze śmiercią mamy, a tak naprawdę to tylko  i wyłącznie moja wina.

-To nie jest twoje wina. –mówił Kamil.

-Jak to nie moja?!

-To mama zdradziła ojca. To ona była nieodpowiedzialna. Ty nie miałaś z tym nic wspólnego.

-Nie rozumiem. Bronisz mamy, ale przecież to ona zraniła tate, znaczy się waszego ojca.

-Ale on zrobił jeszcze gorszą rzecz.

-Opowiedz. –poprosiłam.

-Miałem 19 lat, a ty 9. –zaczął –Tato od twojego urodzenia był świadomy, że nie jesteś jego dzieckiem, ale Cię akceptował. Na pewno pamiętasz jak się z Tobą bawił. Kiedyś go spytałem czy sprawia mu to przyjemność. Mimo zdrady mamy kochał Cię, jak swoje dziecko, ale tamtego dnia miał dosyć. Gdy schodziłem na dół usłyszałem krzyki.

-Przez tyle lat Ci to nie przeszkadzało, a teraz nagle masz pretensje!? –krzyczała mama.

-Już dawno powinienem się z Toba rozwieść, ale robiłem wszystko dla dzieci! –odpowiedział jej tato. Mama zamilkła. Stanąłem w drzwiach i obserwowałem to co się dzieje.

-Jeżeli chcesz być ze mną musisz ją oddać jej tatusiowi albo do domu dziecka. –powiedział tato.

-Jak możesz?!

-Mogę. –mama podeszła do niego i zaczęła szarpać go za koszulke. Krzyczała, żeby przestał mówić takie rzeczy. Odepchnął ją. Upadła. Nie podnosiła się. Podbiegłem do niej.

-Zadowolony?! –krzyknąłem. Ojciec zrobił wielkie oczy i wyszedł z pokoju. Zadzwoniłem na pogotowie. Nie miała pulsu i nie oddychała. Pierwsza pomoc nie pomagała. Łzy lały mi się po policzkach. Nie mogłem uwierzyć w to co zrobił. Wiedziałem, że nigdy mu tego nie wybacze. Gdy lekarz spytał jak to się stało, powiedziałem prawdę. Zadzwonili po policje. Potem okazało się, że ojciec sam zgłosił się na posterunek.  U mamy stwierdzono zgon. Dziewczyny zajęły się pogrzebem, a ja załatwiałem sprawy sądowe. Byłem oskarżycielem. Własnego ojca oskarżałem w sądzie. Nie stawiał się. Wsadzili go na 15 lat. Okolicznością łagodzącą było to, że zrobił to nie umyślnie i że sam zgłosił się na policje. Na pewno pamiętasz jak mówiliśmy Ci, że mama wyjechała na zawsze.

-Pamiętam też jak mówiliście, że mimo tego, że jej nie ma fizycznie to zawsze jest z nami duchowo.

-Coś Ci musieliśmy powiedzieć. Nawet nie wiesz jakie to jest trudne.

-Rozumiem –zapanowała cisza.

-Chciałabyś się spotkać ze swoim biologicznym ojcem? –zapytał niepewnie.

-Chciałabym, a wiesz jak on wygląda?

-Nie mam pojęcia. Nie wiem też jak się nazywa.

-No to jak ja miałabym się w nim spotkać?!

-Ale nie krzycz. Chodź do domu.

-Nie idę. Zostaje z mamą. –odszedł. Spojrzałam na znicz. Ogień bujał się powoli swoim rytmem. Wstałam i powolnym ruchem ruszyłam do domu.

W szkole ogłosili wyjazd do Krakowa. Wycieczka ma trwać dwa tygodnie.

-Jadę do Krakowa. – poinformowałam brata.

-Po co?

- Na wycieczkę –rzuciłam się na kanape.

-Kiedy, na jak długo i jak drogo?

-Na całe ferie. 650 zł.

-Możesz jechać.

-IIIiiiiiii….. -przytuliłam się do niego.

************************************************************************

Czytacie- Komentujecie

5 komentarzy - następny rozdział.

Nie zawsze będę dodawać po tych wymaganych komentarzach, bo nie zawsze mam napisane rozdziały, ale postaram się dotrzymywać czasu. Ale mam zamiar trzymać się jednego rozdziału na tydzień :)

Nawet nie wiecie jak się cieszę, że kogoś zainteresowało to opowiadanie i bardzo dziękuję za polecenie. Osoba, która skomentuje pierwsza niech napisze kogo sobie życzy pod następnym rozdziałem.

Taki smutny rozdział, to i smutny gif.